Iemand stelde mij laatst de prachtige vraag wat de topsportwereld mij als sportdiëtist tot nu toe gebracht heeft. Ik moest er even over nadenken. Mijn werk is namelijk best vanzelfsprekend voor mij. Ik weet wat ik doe (meestal :P) en doe dat met veel plezier. Tegelijkertijd is het werken in de topsport ook helemaal niet vanzelfsprekend. Het is een voorrecht om het mee te maken. The high’s en the low’s. En dus, wat heeft de sportwereld mij eigenlijk gebracht?
The high’s
Eindeloos veel mooie momenten. Momenten met tranen van geluk. Momenten waarbij ik mezelf letterlijk even moest knijpen om te beseffen dat het écht was. Niks geen droom. Er zijn een aantal momenten die voor altijd zullen blijven hangen. Een van die momenten is het behalen van mijn IOC diploma. Op een stralende dag in mei mocht ik deze in Lausanne, Zwitserland in ontvangst nemen. Er werden prachtige woorden gesproken en een officieel “Welcome to our beautiful Olympic Family”. En dat was wel even het realisatiemoment dat het avontuur met de topsport officieel kon beginnen. En zo zal ik ook nooit meer het eerste live Wilhelmus vergeten. Dat hoor je natuurlijk geregeld voorafgaand aan wedstrijden, maar nu was ik erbij. En niet zomaar, maar als voltallig onderdeel van de staf volleybal Dames. Toegegeven, van iedere seconde heb ik genoten en stiekem de geluk tranen weggeslikt.
Daarnaast moet ik toegeven dat ik minimaal een keer per maand zo ontzettend apetrots naar huis rij vanaf de praktijk. Trots op wat ik heb mogen neerzetten en op alle sporters die ik mag begeleiden. Om zo’n verschil te kunnen maken voor sommige mensen. Ik kan dan echt even op de parkeerplaats voor mijn huis blijven wachten om die gedachten een plekje te geven. Ik ben een gelukkig mens met een enorm prachtig vak.
The low’s met dromen
Natuurlijk beleef ik ook de low’s. De sportwereld is een harde wereld. Veel kritische vragen en blikken. Een wereld met concurrentie en een oordeel. Een wereld waarin de sporter niet alleen het uiterste van zichzelf vraagt, maar ook van de staf. Die veeleisendheid neem ik soms ook echt wel mee naar huis. Ik heb de laatste jaren ook echt wel moeten leren om harder te worden. Dat is natuurlijk een vaag begrip. Want wat is nu ‘harder worden’? Ik heb moeten leren dat kritische vragen niet om mij draaien. Dat ik bepaalde dingen moet loslaten en er niet uren over moet piekeren in bed. En dus heb ik moeten leren heel bewuste keuzes te maken in mijn leven, zowel privé als zakelijk, om mijn dromen na te jagen.
En wat die dromen dan zijn?
Een verschil maken in het leven van een sporter. Een bijdrage te kunnen leveren aan die momenten waar het om draait. Een podiumplek, het verschil tussen winst of verlies en excelleren. De dankbaarheid en de route ernaar toe. Dat is waar het om draait. De motivatie, de euforie en de pure emotie van sport.
